भावना

 या भावना शब्दात सांगणे खरच सोपे नाही, लेकिसाठी बापाच काळीज खरच किती मोठ असत ना! पैश्याने तो कितीही श्रीमंत असो वा कितीही गरीब असो पण मनाने मात्र तो नेहमीच गर्भ श्रीमंत असतो.लेकिवर कितीही जीव लावला तरी त्याच्या श्रीमंतित किंचितही फरक पडत नाहि. लेक कितीही मोठी झाली तरी हा बाप तिच्या पाठीशी असतो त्याच्यासाठी ती तर आजही परिच असते;खरच तो बापच अस्यो स्वतः आयुष्यभर खचत असून लेकीचा मात्र तो आधार असतो. धीरगंभीर प्रवृत्तिने जगणारा हा बापच असतो वय झाल तरीही लेकिला दिलासा देत म्हणतो; "बेटा काळजी करू नकोस,मी आहेना पाठीशी तुज्या."
या बोलण्यातून बाप या नात्याने पुरुष जातीची आई जेव्हा कळतेना तेव्हा खरच मोठ झाल्यासारख वाटतं क्षणात अगदी लहानस बाळ होउन या आईच्या कुशीत शिरावस वाटतं.
                   एक ना अनेक प्रसंगानुरूप बापाच आभाळाएवढ काळीज अनुभवायला मिळतं. खिशात फुटकी कवडी नसेलही कदाचित तरीही लेकीला कमी न पडू देणारा हा बाप स्वतः आजारी असला तरी तो उठतो आणि मी अगदी ठाम आहे अस आवर्जुन सांगतो आणि लेकिला मात्र तळ हाताच्या फोड़ाप्रमाणे जपतो.  खरच बाबा हे असेच असतात.
                   असा बाप सर्वांनाच मिलतो कोणी बाबा म्हणतो कोणी बाबूजी तर कोणी प्रेमाने त्याला दादा म्हणत. नविन पीढितले लोक पप्पा म्हणतात किंवा पप्पाच आत्ता डैडी आणि हल्ली त्याच डैड मध्ये रूपांतर झाल पण काहिही झाल तरी बापच काळीज आजही तसच आहे कारण बाप हा बाप असतो शब्दात त्याची भूमिका मांडण इतक सोप नसत.
                  जीवनाच्या रणांगणात बापाची भूमिका करणारी ही व्यक्ति असे बाबा आणि त्या बापाची लाडकी लेक या दोघांचा सहवास किती काळ असेल यालाही नशीब लागत असत. बाप सगळ काही करतो लेकिसाठी पण बाप थकल्यावर लेकीला मिळत का हो बापाच करण्यासाठी ती तर असेल आपल्या संसारात गुंतलेली.
 खरच नशीबवान असतात त्या मुली ती लेक जिला लाभेल हे अहोभाग्य बाप थकल्यावरती त्याचा आधार बनण्याच भाग्य.  या वृद्ध पित्याला आधाराची गरज असेल तेव्हा लेकिन त्याच्या जवळ असाव यासाठी खरच खुप भाग्य लागत हो. थकलेला बाप आणि कमकुवत झालेली आर्थिक  परिस्तिथि फक्त मोजक्याच जमापुन्जिवर आयुष्य आलेल असतना बापाच्या ह्या जबाबदारीचा  थोडासा वाटा थोडासा भार लेकिने उचलायला खरोखरच भाग्य लागत आणि जिला हे मिळत ती खरोखरच भाग्यवान लेक असते. शेवटी लेक ही परक्याच धन असत बापाच्या घरी यायलाही तीला कदाचित संमती घेवून याव लागत...
           

हक्क हसण्याचा मुक्त जगण्याचा...

 सगळेच म्हणतात हसत खेळत रहा, एकदाच मिळालेल्या या आयुष्याला मनसोक्त जगा..
 हक्क हसण्याचा या विषयावर लिहिताना बऱ्याच प्रसंगाची  आठवन होते. 
           खरच हा हक्क निसर्गाने दिलेली एक अमुल्य  देणगी आहे. नुकताच पहिल्या पावसाने बरसायला सुरुवात  केलि पावसाचा तो पहिला थेंब अंगावर पडताच रोमांच आणि ओठावर अलगद येणार हसू, आणि सोबतीला  मातीचा तो  सुगंध खरचं किती आल्हाददायक होत हे सगळ!
या निसर्गाच्या सौंदर्याची अनुभूति घेतली की नकळत    चेहरयाव़र हास्य खुलू लागत. ह्या हसन्याचेपण किती नानाविध प्रकार असतात ना....
कधी स्मित हास्य तर कधी अगदीच खळखळून हसनं... हसण्याची जादूच अशी आहे मनामनात घर करणारी,हृदयाला प्रफ़ुल्लित ठेवणारी.
        "स्मित हास्य येताच ओठावर मन होई प्रसन्न ऐसे 
        नाजुक वेलिवरचे फुल जैसे".
             पण आजच्या या धावपळीच्या जीवनात स्वतःच अस्तित्व शोधू पाहणारा माणुस जणू हसण्याचा हक्कच विसरला आहे... मुक्त जगण्याचा आनंद कुठेतरी हरवत चाललाय.. याच रोजच्या जगण्यात आनंद शोधला तर.....
             सहज वाटेवरून चालताना एखाद्याला स्मितहास्य दिल तर काय होत... अहो। देऊन तर बघा ना! ही सुद्धा माणसेच आहेत की..होउद्याना साखळी या ओठांवरच्या  
स्मित हास्याची;फुटुदे पालवी मनामनातल्या गोडव्याची..
             सकाळपासून उन्हातान्हात लहान लेकरासोबत भाजी विकणारी आई असो किंवा एखादी आजीबाई असो, कपाळावर आठ्या ओढवून पैसे देण्यापेक्षा ओठावर स्मितहास्य खुलवुन पैसे दिलेत तर.... करून बघा...
             घाईघाईने ऑफिसला जाताना आपल्याला पेट्रोल भरायचा असतो,पण तो किंवा ती सकाळपासून उन असो  थंडी,वारा, पाऊस काहिही असताना नेहमीच आपल्या सेवे साठी हजर असतात त्याचवेळी पेट्रोलच्या मीटरकड़े लक्ष असताना पेट्रोल भारणाऱ्याला थैंक्यू म्हणून तर बघा.. परतफेडही त्याच प्रतिसादाने होणार.
ह्याच लहानसहान आनंदाला अनुभवून जीवनाचा आनंद घ्या तो स्वतः निर्माण करा...
             सिग्नल वरुन रस्ता ओलांडताना ट्राफिक पोलिसाकडे तिरप्या नजरेने बघन्यापेक्षा नियमपाळत ताठ मानेने जाताना एक गोड हसू त्याला देऊन तर चला...
             लग्नसमारंभात मिरवत असतोच आपण, वेडे वाकडे तोंड करून सेल्फ़ि घेत असतो, या सर्वात तिथेच असलेल्या वधुच्या पित्याला सहज भेटून हसून बोलुन तर बघा.. त्या पित्याच्या खुललेला चेहरा बघून तुम्हाला आनंद नाही झाला तर नवलच नाही का...???
लग्नसमारंभात एकाचवेळी जेवनाला झालेली गर्दी हे सगळे साहजिकच आहे, पण ताटात जेवण घेतेवेली जेवण वाढणारा आपल्या समोरच उभा असतो; याकडे मात्र आपल भान नसतं, जितक्या उतुस्कतेने पंच्पक्वाने ताटात घेतल्या जातात त्याच गोडव्याने आपल्याला वाढणाऱ्या त्या वेटरला एक स्मित हास्य देऊन तर बघा.
                  असेच काही प्रसंग रोजच्या आयुष्यात येत असतात; पण आपण मात्र सुखाच्या शोधत भटकत असतो...
आयुष्य खरच खुप सुंदर आहे. ते तस जगायला हवं.          ह्या छोट्या परंतु खुप महत्वाच्या गोष्टी आहेत अस मला वाटतं, त्या करून तर बघा..
सुखाच्या शोधात फिरन्यापेक्षा आनंदाची ही दूसरी बाजु अनुभवुन तर बघा...
यात आपल्या हसण्याचा हक्क शोधुन तर बघा...
आयुष्याचा नानाविध प्रसंगात हक्क हसण्याचा गमावू नका; त्याला मुक्तपणे जगायला शिका..

मला

आवडलेले मी अनुभवलेले प्रसंग सांगीतले तुम्हीही करून बघा... 😃

मन हे ऐसे कैसे रे...

    मायेचा सहवास प्रेमाची ओढ़ सार कही हव असतं, पण दुखलच कधी मन तर या अपेक्षा जर पूर्ण नाही झाल्या तर का उदास होत हे मन? का कोणाच्या जवळ जाऊ नए आजच कळतय का सार,की माहित असुनही भावनेच्या ओघात वाहत गेलय हे मन. का कुणी करावे आणि करू नय़े हा ज्याचा त्याचा व्यक्तिगत प्रश्न तो आपल्यापर्यंत पोहोचेलच ही आशा खोटी ठरावी असच का घडाव नेमकं की आपल्याच भावनेच हसू व्हावं आणि समोरच्याला किञ्चितहि जाणिव नसावी, दुखलेच कधी मन तर माफ़ करा अस मी च का म्हणाव, का त्यालाही दिसू नय़े माझ मन! न बोलता सारच समझेल किंवा समजाव अस जरी नसेल तरी सांगीतल तर समजुन घ्यायला हे मन काय कमी थोडं। असच सुरु असाव का खेळ मनाच्या कोडयांचा? का उलगडता उलगडत नाहीत ही कोडी म्हनुनच एकच मार्ग सर्व पचवन्याची तयारी हवि या दुनियादारित. ही किमया सार्या मनाची. नात हे जोड़त जात अलगद कुनाशिही, मग का खेळ मांडतात भावनांचा... वाहत्या प़ान्याइत्क्या सोप्प्या वाटतात का त्या? मग कठोर होऊनि भावनेनेच म्हणावे उठावे,सावरावे असे मज मी सांगावे सावध हो सावध हो मनारे ही दुनियादारी इतकी सोपी  नाही रे, सोपी नाही रे......